Flarden (slot)

Terug lezen?


De laatste chemokuur is er één van triomf. Niet dat we nu de zekerheid hebben dat hiermee de kanker verslagen is; die garantie zullen we nooit krijgen, zo werd ons al eerder duidelijk gemaakt.
Ieder hoestje dat iets langer duurt dan gewoonlijk, een aanhoudend pijnlijke plek, hoofdpijn die niet over gaat: het zijn allemaal redenen om vanaf nu het ziekenhuis te bellen. Daar komen de controle's nog boven op. Voor de rest van haar leven.
Menig mens zou zich wellicht verslagen voelen, maar die maandag, de eerste schooldag na de zomervakantie en de dag van de laatste behandeling voelt als een overwinning.

Inmiddels is er iets meer dan een jaar voorbij gegaan. Het was een jaar waarin we leerden dat de kanker weliswaar geen dagelijks gespreksonderwerp is – Godzijdank –, maar wel z'n diepe sporen achterlaat.
Dagelijks nog kampt ze met pijn. Met name haar benen zijn zo gevoelig dat een onschuldige hand op een bovenbeen al teveel is. Standaard valt ze 's avonds rond tienen in slaap. Meestal op de bank, maar soms wint ze het en ligt ze in bed voordat ze overvallen wordt.
Lange wandelingen lukken niet meer en om Jens toch naar school te kunnen blijven brengen kochten we een elektrische fiets.
Tweemaal hebben we het ziekenhuis gebeld. De eerste keer vanwege een heel specifieke, pijnlijke plek aan haar bovenbeen, daarna vanwege pijn in haar heup. Beide keren leverde het een onderzoek in de scan op om, zoals haar oncoloog het verwoorde: “het één en ander uit te sluiten.”

Terugkijkend vraag ik me dikwijls af of Monique of ikzelf hierdoor als mens zijn veranderd. Leiden we een ander leven dan hiervoor? Bewuster alles eruit halen wat er in zit? Zijn we gezonder gaan leven of meer geld gaan uitgeven? Gaan we wellicht vaker op vakantie of uit eten?
Van elke dag een feest maken is echter geen realistisch iets. Wat je ook overkomt, het leven gaat gewoon door. En al staat je eigen leven wellicht een jaar stil, daarna pak je de draad weer op. Bijna is het alsof je doorgaat waar je gebleven was.
Rijkdom zit niet in een vakantie meer of minder. Geluk komt niet aankloppen wanneer je meer geld uitgeeft. En elke dag maximaal leven? Geloof me, met twee kinderen en allebei een drukke baan komt dat er echt niet van.
Wel leerden we de mensen in ons leven écht kennen en zagen we wie er voor ons waren in de angstigste en meest onzekere periode van ons leven. Het heeft me bevrijd van een hoop gevoelsmatige verplichtingen.
Ik besloot dat nog meer negativiteit niet langer in ons leven past. Dat bracht met zich mee dat ik van sommige personen liever niets meer zie, hoor en weet, maar ook dat anderen vrienden voor het leven zijn geworden; daarvoor hoef ik ze niet elke dag te speken.

Mijn gedachten zijn bij een goede vriendin die in haar nek werd gegrepen door dezelfde ellende, maar harder wordt getroffen. Ze laat ons zien hoeveel geluk we hebben gehad. Ze leert me, meestal met maar een paar woorden, om te blijven genieten van al het ogenschijnlijk vanzelfsprekende om ons heen, verteld ons herinneringen te blijven maken omdat daarmee een goede basis voor onze jongens wordt gelegd.

Blij ben ik en dankbaar. Blij omdat het voor nu goed voor ons is afgelopen, al zal de toekomst altijd onzeker zijn. Dankbaar voor de tijd die ons is en wordt gegeven. Dankbaar voor mensen als die goede vriendin, Monique's moeder en mijn ouders, haar broer en zijn gezin. Mijn collega's voor hun begrip en medeleven. Dankbaar voor al jullie hartverwarmende woorden en wensen.

En Monique.
Ze was stoer, flink en ging deze mother fucker ogenschijnlijk zonder vrees te lijf. Ze bleef optimistisch, toonde vechtlust en klaagde niet. Nou, nauwelijks dan.
Ze ging door toen de artsen liever wilden stoppen met de chemo omdat het te zwaar was.  Ze scheerde haar hoofd kaal omdat ze alles zoveel als mogelijk zelf in de hand wilde hebben.
Ze las de jongens voor uit boeken over borstkanker zodat zij zo goed mogelijk zouden begrijpen wat er allemaal ging gebeuren en er niet te veel onaangename verrassingen zouden zijn in hun jonge leven. Ze sleepte zich naar school en ging met ze zwemmen omdat zowel Kaj als Jens dol op zwemmen zijn. Dat ze huilend uit het bad kwam omdat de geamputeerde borst zo scherp aftekende in haar zwempak wuifde ze later weg.

Monique. Lang zal ze leven!